Ένα μικρό έργο της ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ μας
έφερε σε επαφή με το Τουρκμενιστάν. (άσε που για 2 μέρες ψάχναμε το Τατζικιστάν γιατί δεν ακούγα καλα τον πελάτη στο τηλέφωνο...)
Ψάχναμε λοιπόν επείγοντος
έναν συνεργάτη για να μας εξυπηρετήσει εκεί στην Ασχαμπάντ. Γεμίσαμε κοινωνικά δίκτυα (ρωσόφωνα,
ανάλογα με το Facebook), πίνακες
αγγελιών στο Ιντερνετ – τίποτε, σιωπή. Κάποια λίγα τηλέφωνα που βρήκαμε online, μόλις άκουγαν «σας παίρνω από εξωτερικό»
απαντούσαν, «συγγνώμη, αλλά δεν θα μπορέσω να βοηθήσω».
Αγχώθηκα πάρα πολύ. Τελικά, μέσω γνωστών των
γνωστών των γνωστών, βρήκα στη Μόσχα μια κοπέλα, της οποίας οι συγγενείς ζούσαν
στην Ασχαμπάντ, και η δουλειά έγινε.
Μετά πιάσαμε κουβέντα
και μου έλυσε τις απορίες. Καταρχάς, είναι απαγορευμένο το Ίντερνετ στα σπίτια
(γι’ αυτό δεν απαντούσε κανένας στις αγγελίες μου το Σ/Κ!). Οι πόλεις γεμάτες
αστυνομία και ελεγκτές. Απαγορεύεται οι φωτογράφηση στους δρόμους. Μετά τις 9
το βράδυ απαγορεύεται να βγαίνεις από τα σπίτια, στους μη έχοντες δουλειά. Μισθοί
των 100-200 ευρώ, όλα τα «κοινόχρηστα» όμως πληρωμένα – ρεύμα, νερό, το ίδιο το
σπίτι. Βενζίνη – 1-2 λεπτά το λίτρο, αλλά θα ξαφνιαστείτε πόσα λίγα αυτοκίνητα
κυκλοφορούν. Είσοδος στη χώρα μόνο με βίζα, μετά από θεωρημένη πρόσκληση κατοίκου.
«Σαν την εποχή
του Στάλιν», μου είπε η κοπέλα. Παρόλο που είμαστε συνομήλικες και γεννηθήκαμε επί
του Μπρέζνιεφ.
Όταν μου μιλάει κάποιος
για κρίση στην Ελλάδα, χαμογελάω.
Καλή σας Πρωτομαγιά!!
Να περνάμε όμορφα!!!